· 

Het leven na het afscheid van Josha

De eerste maanden na het verlies van Josha en zijn begrafenis voelde raar. Ik had sterk de behoefte om iets voor de ouders van Josha te doen, maar ik wist niet goed wat en hoe. Ik twijfelde constant of ik wel of niet iets van me moest laten horen, want aan de ene kant dacht ik 'daar hebben ze geen behoefte aan', maar aan de andere kant dacht ik 'ik wil dat ze weten dat wij aan ze denken, dat wij aan Josha denken'. Constant in die strijd met mezelf besloot ik toch elke keer weer een berichtje te sturen. Gewoon een hartje of een knuffel, soms de vraag of we iets konden doen en een andere keer weer een gedichtje dat ik voor ze had geschreven.

Voor het overlijden van Josha had ik niet altijd evenveel contact met mijn nicht(je) Carmen en haar vriend Rick, wij wonen helaas niet bij ze om de hoek, wat dat natuurlijk ook iets lastiger maakt, dus vaak zagen we ze alleen bij familie aangelegenheden zoals verjaardagen, sinterklaas, kerst, etentjes en via Whatsapp. Toen Carmen zwanger raakte van Josha kwam er meer contact, appjes heen en weer hoe het ging en hoe ze zich voelde, advies over misselijkheid, ervaring over supplementen en babyspullen, foto's van de babykamer, over bekkeninstabiliteit, dat soort dingen. 

 

Maar nadat Josha overleed is dat contact nog veel sterker geworden. Vooral met Carmen kreeg ik steeds langere gesprekken en we spraken steeds vaker af. Wandelingen naar Josha zijn grafje, lunchen in de stad, wandeling in het bos....even zinnen verzetten of juist over Josha praten. Vaak kwam er bij mij dan 's avonds weer een gedichtje uit over Carmen (en Rick) haar gevoel, die ik dan weer met haar deelde....mijn manier om mijn hoofd leeg te maken en te laten weten dat ik Carmen en Rick hun gevoel probeer te begrijpen, dat ik naar ze luister en dat Josha niet wordt vergeten.......en deze gedichtjes waren het begin van Bundeltje Gemis.

 

Een van de gedichtjes die ik heb geschreven nadat ik weer een gesprek met Carmen had gehad, ongeveer een half jaar na het overlijden van Josha:

 

Je loopt langs zijn kamer, de stilte is te luid
En de pijn in je hart schreeuwt het uit

In je ogen zit een leegte die nooit meer wordt gevuld
En het liefst lig je de hele dag in je bed opgekruld

Je hart zo verslagen, leeg en verloren
Dat eigenlijk niets je meer kan bekoren
Gevoelens opgesloten en diep opgeborgen
Zodat je de dag aankan, vandaag en morgen

Je dierbaarste bezit is er niet meer
En dat steekt, keer op keer op keer
Gelukkige mensen kun je niet uitstaan
En wil je het liefst voor altijd uit de weg gaan

Je sluit je ogen, een beeld blijft hangen
En je voelt je in je verdriet en emoties gevangen
"Waarom" is de vraag die nooit een antwoord zal krijgen
En wie jij ooit was, zal voor altijd zwijgen

Er komt een dag dat er in je hart wat meer rust zal zijn
Maar je zult voor altijd leven met deze ondraagbare pijn
Hopelijk put je kracht uit het feit dat je nog steeds overeind staat
En dat je al je gevoelens toelaat, het verdriet, het gemis, de pijn, jaloezie, de liefde en haat

Ooit zul je inzien dat je zo ontzettend hebt gestreden
En haal je jezelf weer naar boven, in plaats van naar beneden
De weg naar herstel is zwaar en lang
En je diepste gevoelens maken je zo ontzettend bang

Maar vergeet niet dat je er niet alleen voor staat
Dat je dit niet alleen hoeft te doen
Ooit lieve Carmen,
Ooit wordt het gras weer een beetje groen

© Bundeltje Gemis / www.bundeltjegemis.nl

 

Ik schrijf ook persoonlijke gedichtjes, helemaal afgestemd op jouw sterrenkindje en de gezinssituatie. Meer informatie vind je onderaan de pagina van mini posters en kaartjes.

Reactie schrijven

Commentaren: 0