· 

Mijn eerste en laatste ontmoeting met Josha

De eerste en laatste keer dat ik Josha zag was op dinsdag 21 juni 2016. Ik had de hele dag het land doorgereisd om wat knuffeltjes te halen voor zijn afscheid en ’s avonds zijn we bij hem en zijn ouders langs gegaan. Josha zijn vader deed de deur open en na een dikke knuffel liep ik door de woonkamer in. Ik weet nog goed dat ik de kamer binnenstapte en Josha in de armen van zijn moeder zag liggen. Even schrok ik en ik wist me ook niet zo goed een houding aan te nemen, want wat doe je en zeg je tegen degene die net hun kindje zijn verloren? Maar ze vroeg al snel of ik Josha van dichtbij wilde zien en dat wou ik graag.

 

Ik gaf ook haar een dikke knuffel, er waren tranen en ik aaide Josha zijn hoofdje en handjes. Ik weet nog heel goed dat zijn handjes zo zacht en warm waren omdat zijn moeder ze vast had gehouden.  Daarna ben ik naast haar gaan zitten en heb Josha bewonderd; zijn oortjes, haartjes, handjes, mondje, neusje....en ik kan hem zo weer voor me zien als ik m'n ogen sluit. 

 

Toen Josha in zijn bedje werd gelegd heb ik nog even bij hem mogen zitten, op zijn mooie kamertje met al zijn spulletjes die zo zorgvuldig voor hem waren uitgezocht. En wat was het stil....oorverdovend stil. Josha zijn oma (mijn schoonzus) zat tegenover me aan de andere kant van het bedje en samen keken we naar hem, hadden we het er over hoe mooi hij is, hoe oneerlijk dit is, wat een pijn dit doet en we hebben daar samen huilend gezeten…

 

En dan was daar die allerlaatste knuffel, de allerlaatste keer nog een blik op hem werpen, om vervolgens de volgende dag voor altijd afscheid van hem te moeten nemen....

 

Voor Josha zijn ouders

De stilte overvalt ons
De stilte is veel te luid
Zachtjes stromen de tranen
Maar van binnen schreeuwen we het uit

Een leven verloren
Een leven dat had moeten zijn
En ons leven dat nu verder moet gaat
Voor altijd met liefde voor jou
Voor altijd met deze pijn

 

© Bundeltje Gemis / www.bundeltjegemis.nl