Vrijdagavond 14 december gaf Manu Keirse, klinisch psycholoog en specialist in het omgaan met verlies en verdriet, een lezing in Bennekom. Samen met mijn schoonzus, mijn nicht(je) en een van haar
vriendinnen hebben we deelgenomen aan deze avond. In dit blog probeer ik samen te vatten wat deze avond werd verteld en mij heeft gebracht.
Manu Keirse vertelt over hoe wij in de maatschappij omgaan met verlies en verdriet, hoe eenzaam we daar in kunnen staan en hoe anderen (de buitenstaanders) er mee omgaan. Want hoewel de dood bij
het leven hoort (al is en blijft het altijd een onnatuurlijk gevoel en is de dood in veel gevallen ook onnatuurlijk, zoals bij het verlies van een kind of een ongeluk), lijkt het verdriet - ook
jaren na een overlijden - er niet bij te horen. Mensen willen graag horen dat het goed met je gaat en proberen, goedbedoeld, het positieve in te zien en positief advies te geven. Maar er is niets
positiefs aan de dood en rouw kent geen tijd.
Zo gaf hij een voorbeeld over een vrouw die vlak na haar geboorte een kindje verloor en dat tegen haar werd gezegd "je bent gelukkig nog jong, dus je kunt nog andere kinderen krijgen." Je kunt
het je bijna niet indenken dat dit wordt gezegd, maar volgens mijn nichtje de harde realiteit.....Alsof dat het verdriet weg moet nemen, alsof dat ook maar iets uitmaakt in het verlies en het
verdriet en alsof het krijgen van een ander kind de plaats kan vervangen van het kindje dat zo intens wordt gemist.....
Mensen zijn onwetend over rouw en verdriet en we leven in een wereld waarin we daar ook niet de tijd voor lijken te nemen en te geven aan anderen. Maar wat we moeten leren
is dat je verlies je hele leven met je meedraagt. Je kunt het verlies en verdriet geen plekje geven, het wordt deel van jou en juist door het te verweven in je
leven kun je verder groeien.
Mensen die verlies ervaren moeten opnieuw leren genieten en dat kost heel veel tijd. Dat gaat met vallen en opstaan en door herinneringen levend te houden. Daarom is het ook belangrijk om te blijven praten over de persoon die wordt gemist. Blijf hun naam noemen, want zij hebben bestaan en zij waren waardevol. Houd herinneringen levend, juist zodat je verder kunt....met een lach en met een traan.
Verdrietig zijn mag en daar ALLE tijd voor nemen die JIJ nodig hebt ook.
Verdriet om verlies is niet voor heel even
Dat draag je met je mee, je hele leven
© Bundeltje Gemis
Reactie schrijven